δευτερα

Θυμαμαι καποτε την αδυναμια που ειχα στη νυχτα και στις Κυριακες. Δεν μπορω να εντοπισω ποια χρονικη στιγμη αλλαξα. Εγινε μεσα σε μια μερα; Σε μια νυχτα ισως; Δεν γνωριζω. Μα εχει χρονια που εχω αδυναμια στα πρωινα και στις Δευτερες. Μετα απο δυο εβδομαδες "διακοπες" σημερα το ξυπνητηρι αρχισε να παραπονιεται στις 6:30. Κι εγω αρχισα τη μερα μου σαν να μην ειχαν μεσολαβισει αυτες οι δυο εβδομαδες. Συρθηκα σκουντουφλωντας στην τουαλετα, καθαρισα και αναψα τη σομπα κι εβγαλα βολτα τη Φλαπυ. Ακομη δεν ειχε ξημερωσει καλα καλα και απολαμβανα τοσο την πρωινη ψυχρουλα που ηθελα να ειχα λιγο περισσοτερο χρονο να ειναι μεγαλυτερη η βολτα μας. Δυο βδομαδες τωρα που ελειπε η μικρη και δεν ειχα τον χρονο να με τραβαει απο το μπατζακι δεν το ευχηθηκα, τωρα μου'ρθε. Ξερω, η εκτιμηση μιας καταστασης ερχεται συνηθως αργα. Επεστρεψα και ξυπνησα την υπναρου μου. Συνηθως σηκωνεται πριν απο εμενα, αλλα τωρα καλομαθε λιγακι στις Σερρες. Ευτυχως δεν ειχαμε γκρινια για το σχολειο. Μα ειναι τοσο υπεροχο αυτο το πλασματακι.

Χθες ειχαμε μαθημα ευγενειας-αγενειας. Πηγαμε στον παππου και στη γιαγια που ειχαν γεννεθλια αλλα δεν ηθελε να πει χρονια πολλα. Ισως φανηκα υπερβολικη στους υπολοιπους, αλλα θεωρησα οτι αυτο ηταν το πιο σωστο και πριν το σερβιρισμα της τουρτας την πηρα και φυγαμε. Ο Δ υποστηριξε τη συμπεριφορα μου στο τελος της ημερας και αυτο με εκανε πολυ χαρουμενη. Αυτο που προσπαθησαμε να μαθουμε στην μικρη ειναι, οτι ειναι απολυτα δικαιολογημενο να ντρεπομαστε καποιες στιγμες να πουμε διαφορα πραγματα. Οταν ομως ειμαστε καλεσμενοι σε μια γιορτη ειναι καλο να ευχηθουμε. Κι εχουμε πολλους τροπους να το κανουμε. Μπορουμε να κλεισουμε τα ματια, να "εξαφανιστουμε" και να ευχηθουμε. Μπορουμε να παμε να ευχηθουμε ψιθυριστα στο αυτακι. Μπορουμε να το ζωγραφισουμε σε ενα χαρτι, αν ντρεπομαστε τοσο να μιλησουμε. Η μικρη μου αρνηθηκε καθε τροπο και της ειπα οτι τοτε ειναι σωστοτερο να φυγουμε απο την γιορτη. Το βραδακι, μετα απο μια βοηθεια απο το μπαμπα μας, παριστανοντας διαφορα ζωακια που ελεγαν χρονια πολλα, αποφασισε να φτιαξουμε μια ζωγραφια για τη γιαγια και τον παππου. Και την εδωσε ολο χαρα σημερα το πρωι. Κι ετσι, συζητησαμε αρκετες φορες οτι δεν ειναι καθολου κακο να ντρεπομαστε. Θα ερχεται στη μαμα και στον μπαμπα και θα βρισκουμε μαζι τροπους, για να καταφερουμε αυτο που μας φαινεται τοσο δυσκολο.

Το πρωι διαβασα την αναρτηση του Πανταζη για τα 18 χρονια που κλεινει με την Κατερινα του. Σκεφτομουν οτι θα ηθελα να διαβαζω περισσοτερο τους αντρες να γραφουν. Απολαυσα τα λογια του. Ειναι υπεροχο να δημιουργουμε ομορφες σχεσεις. Με τα πανω και τα κατω τους. Με τα ασχημα, τα ομορφα και τα ακομη πιο δυσκολα μετρια! Μου αρεσουν οι ανθρωποι που εκφραζουν αυτα που νιωθουν. Το βρισκω πολυ ειλικρινες και με γοητευει η ειλικρινεια. Μακαρι να μπορουσαμε ολοι να εξωτερικευουμε συχνοτερα τα συναισθηματα μας.

Ξεκιναμε παλι ομαδικο διαβασμα με τη φεγγαρενια. Ανυπομωνω να αγορασω το βιβλιο και να ξεκινησω. Μια Δευτερα σε εγρηγορση η σημερινη. Η καλη εβδομαδα απο την αρχη της φαινεται :)

χρονος

Ξημερωνουν καποιες μερες που τα βλεπεις ολα αλλιως. Σηκωθηκα στις 7:30. Λειπει η μικρη και χουζουρευουμε λιγακι παραπανω τα πρωινα.
Βρηκα αυτα τα λογια, της παραπανω εικονας, απο την Μωβ μου στο facebook. Και θυμαμαι που ελεγα στη βροχουλα οτι δεν θελω να προσγειωνω τις λεξεις απο φοβο μηπως δεν τις φτασω ποτε.
Η μερα ειναι καθαρα ανοιξιατικη. Νομιζω θα επιστρεψω σπιτι το μεσημερι και θα εχουν ανθισει οι βολβοι μου.
Χωρις το παιδι ο ελευθερος χρονος μου μοιαζει ατελειωτος.
Τελευταια περναω πολυ χρονο εξω απο το σπιτι κι εχουν αρχισει να με πιανουν τα κλειστα μου παλι για αντιβαρο. Εχω αναγκη την απομονωση, το χουχουλιασμα, τη ζεστασια του σπιτιου και της οικογενειας μου.
Ενα γεματο σημερα ποθησα. Γεματο με τις ομορφοτερες σκεψεις μου. Με τις νοτες που με ακολουθουν απο το πρωι. Με τον ηλιο να πεφτει στα ματια μου και να μου θυμιζει Απριλη. Με καθε διαθεση να ζωγραφισω ομορφες τις μερες μου.
Μα ειχα τοσο ελευθερο χρονο πριν γινω μαμα;;

Εικονική υιοθεσία αδέσποτων!!

εικονικη υιοθεσια

Γνωριζω πολλους που θα ηθελαν να εχουν ενα ζωακι, αλλα η καθημερινοτητα τους δεν τους επιτρεπει να το προσεχουν οσο θα ηθελαν ή φοβουνται οτι ισως δεν θα τα καταφερουν σε ολες τις υποχρεωσεις. Με 10 ευρω τον μηνα μπορουν να κανουν μια εικονικη υιοθεσια!!!
Ετσι, θα βοηθησουν πολυ την υπεροχη κυρια Ζαμπελα που αγωνιζεται τοσο πολυ γι'αυτες τις ψυχουλες !!!
Σκεφτειτε το οσο χουχουλιαζετε το Σαββατοκυριακο :)

σκεψεις

Πριν λιγες μερες ηρθε η παιδικη μου φιλη σπιτι, δικηγορος πια. Η κακια η ωρα τα εφερε ετσι και χρειαζομαι την επαγγελματικη της ιδιοτητα. Ειχα να τη δω πανω απο 3 χρονια, επειδη ελειπε Αθηνα ενα διαστημα, αλλά ηταν σαν να την ειχα δει μολις χθες. Δεν χορταινω να μιλαω γι'αυτα τα βιωματα οταν τα ζω. Βγηκα να την προϋπαντησω, κατεβηκε απο το αυτοκινητο και αγκαλιαστηκαμε σφιχτα, περνωντας ολα οσα νιωθαμε η μια στην αλλη.Ειναι ωραιο να συνεργαζεσαι επαγγελματικα με ανθρωπους που τους νιωθεις τοσο δικους σου.

Πρωι πρωι ειχα δουλεια σε τραπεζα στη Χαριλαου. Πρωτη φορα προσεξα οτι η Χαριλαου εχει το δικο της αρωμα. Παρκαρα, ευτυχως γρηγορα, και μολις ανοιξα την πορτα του αυτοκινητου με ρουφηξε μια χοανη μεσα στο παρελθον μου. Η μυρωδια της γειτονιας μου. Σχεδον χαμογελαστη πηγα στην ακεφη και δυστυχισμενη υπαλληλο της Αγροτικης Τραπεζας να ρωτησω κατι. Πρεπει να γινεται ακομη πιο δυστυχισμενη, η συγκεκριμενη κοπελα, οταν εξυπηρετει καποιον, γι'αυτο το αποφευγει. Δεν πειραζει, μικρο το κακο. Επεστρεψα , πηρα το παναρχαιο αυτοκινητακι μου και πηρα το δρομο της επιστροφης. Ξαφνικα εστριψα δεξια, ειχα 2 λεπτα χρονο να πω ενα καλημερα στον Μαριο και την Μαρια  κι ας ειναι να βρεθουμε ξανα μεθαυριο.

Το απογευμα θα ειμαι μονη στο σπιτι. Εχει γεμισει η ζωη μου συναντησεις και δεν θυμαμαι απο ποτε εχω να μεινω μονη. "Καθε βραδυ, οταν κοιμαται η μικρη" θα βιαστει να απαντησει ο αντρας μου αν του το ελεγα. Καποια πραγματα δεν εξηγουνται ομως. Γι'αυτο δεν λεω σε εκεινον αυτη μου τη σκεψη αλλα καθομαι εδω και κανω διαλογους μονη μου.  Κι απο τη μια, να σου πω την αληθεια, θα μου αρεσε να χουχουλιασω ολο το απογευμα στον καναπε, με τη σομπα να καιει, ενα ωραιο κρασακι κι ενα ωραιο βιβλιο ισως. Απο την αλλη, ειναι τοσα που πρεπει να γινουν τωρα που λειπει το Ισμηνακι. Εξαλλου, νομιζω το ιδιο απολαυστικο θα ειναι και να συνεφερω λιγακι το παλιο σαλονι, που εχει καταντησει αποθηκη.

Συναντησεις γεματη η ζωη μου. Αλεξανδρα, κουμπαροι, φιλοι, θειοι, Νελη.... εχθροι. Αναμπουμπουλες και συγκινησεις. Και το βραδυ μια αγκαλια. Και κοιταζω ψηλα να ψιθυρισω ενα ευχαριστω, που μεσα στην ολη ασχημια καταφερνω και εχω ομορφη ζωη στην καθημερινοτητα μου, στο σπιτι μου. Εχει λιγες μερες που θυμαμαι το ονειρο, που ακουσα τη θεια μου, πριν τα χριστουγεννα, να με παρακαλαει να παω στο σπιτι της, στην Αρναια, για τις γιορτες. Και δεν ειχα ιδεα τοτε, ολα οσα θα ερχοντουσαν μετα. Και τωρα βγαζουν ενα νοημα ή εμενα με βολευει να τα ερμηνευσω ετσι. Και το αλλο ονειρο με τα φιδια. Κοιτα να δεις με τι ασχολουμαι.

Κλεινω. Τα λεμε αυριο

Παγωνια

Παγωνια. Χθες το πρωι στο μινι μαρκετ σχολιασαμε το σκουφο μου και μου ειπαν μπραβο που δεν ντρεπομαι να φορεσω σκουφο με αυτακια. Γιατι να ντραπω; Αληθινα δεν καταλαβα τους ενδιασμους τους. Ηταν τρεις γυναικες, πανω-κατω σαραντα χρονων και αντιμετωπισαν τον σκουφο μου σαν εφηβικο. Θυμηθηκα και περσι που ειχα παρει χρυσες μποτες και ο αντρας μου με ρωτησε αν ειναι για την ηλικια μου. Δεν μου αρεσει ουτε να μικροδειχνω, ουτε να μεγαλοδειχνω. Μα ειλικρινα πιστευω οτι καποιοι ανθρωποι βιαζονται να γερασουνε. Και παντα γευονται μια ανακουφιση αν πετυχουν καποιον μικροτερο και αναπολησουν τα δικα τους "νιατα" ή συγκρινουν τη μια γενια με την αλλη, με εντελως αυθαιρετα κριτηρια παντα.

Χθες επισκεφτηκα μια φιλη για καφε και οταν μπηκα σπιτι της, εμεινα με ανοιχτο το στομα. Μπαινοντας αριστερα στο καθιστικο της ειχε μια μεγαλη τζαμαρια που εβλεπες στα 100 μετρα τον Θερμαικο. Νομιζες οτι θα τον αγγιξεις. Μα τι υπεροχη υπεροχη θεα. Νομιζω το ωραιοτερο καθιστικο που εχω δει, τουλαχιστον στην Θεσσαλονικη. Ενιωσα μια ζεστασια και μια αισθηση οτι, πολλες γωνιες ειχαν φτιαχτει ακριβως για μενα. Νομιζω θα εκανα ελαχιστες αλλαγες αν ηταν δικο μου σπιτι. Περασε η ωρα χωρις να το καταλαβω και με το ζορι ξεκολλησα την Ισμηνη απο τα παιχνιδια της Ναταλιας για να φυγουμε.

Στην επιστροφη κι εγω και η Ισμηνη ειχαμε μια γλυκια κουραση κι ευτυχως δεν μιλουσε πολυ. Πριν παμε για καφεδακι, στο αυτοκινητο, ειχα μια απο τις δυσκολοτερες συζητησεις μαζι της. Δυσκολευεται να καταλαβει οτι η γιαγια Χαρουλα δεν μενει πλεον δεξια απο εκεινο το φαναρι που ειχε συνηθισει να στριβουμε για να παμε σπιτι της. Δεν μπορει να καταλαβει γιατι εγινε αγγελακι. Εμενα δεν μου εβγαινε με τιποτα η λεξη θανατος, αν και ισως να ηταν η πιο καταλληλη λεξη για να της δωσω να καταλαβει. Και μετα με ρωτησε κλαιγοντας τι θα γινει τωρα το σπιτι της γιαγιας. Λες και ξερει οτι αυτο το σπιτι εχει γινει μηλο της Εριδος. Και δεν ειχα μια σαφη απαντηση να της δωσω. Και η μικρη μου εχει τοσα πολλα "γιατι;" κατω απο την γλωσσα της πια. Και μετα ξαφνικα μου ειπε οτι θελει ενα μωρακι αδερφακι. Να παρουμε ενα οταν γυριζουμε ηθελε. Απο τα κλαματα το γυρισαμε στα γελια. Εχω σκεφτει κι αλλη φορα οτι στο αυτοκινητο κανουμε τις πιο πετυχημενες συζητησεις με την Ισμηνη.

Ουτε που το καταλαβα ποτε περασε και η Τεταρτη και σε δυο μερες θα ειναι παλι Σαββατο. Σ'αφηνω. Λιγη δουλεια ακομη και θα πω στη φωλιτσα μου.

Παγωνια σημερα!

αναστατωση...

Τηλεφωνησε η Νελλη το πρωι και σηκωθηκαν παλι κυματα στη ζωη μου. Προσπαθω τοσο πολυ να συγκεντρωθω στον δικο μου στοχο. Μονο οταν με πιανει πονοκεφαλος καταλαβαινω ποσο πολυ ζοριζομαι με ολη αυτη την κατασταση. Ελα μωρε, θα τα καταφερω λεω κι εγω.
Οταν υπαρχει ενας κακος που κανει κακιες, εσυ προσπαθεις μεσα απο την αναμπουμπουλα να μη σε παρει η μπορα και καταντησεις κι εσυ ετσι. Θα περασει η καταιγιδα κι εγω θα κοιμαμαι ησυχη τα βραδυα και θα νιωθω περηφανη για μενα. Και ναι, αυτο μου φτανει. Αρκει μονο να μπορουσα να πεισω και τους ανθρωπους που με αγαπουν και στενοχωριουνται για μενα, με ολα αυτα που γινονται.
Ελα μωρε, θα τα καταφερουμε, ξαναλεω.
Εβγαλε παγωνια απο το μεσημερι και μετα. Δεν προλαβα να ξεστολισω κι εχω μια διαθεση να αναψω τα φωτακια οταν κοιμησω τη μικρη. Να δω και μια ταινια ισως. Απο αυτες που σε ταξιδευουν και τους ξεχνας ολους εδω. Ταξιδευεις κι επιστρεφεις λιγο διαφορετικος, λιγο αλλιως. Βαρεθηκα να χαμηλωνω τα στανταρ μου για να προσαρμοστουν στην μετριοτητα της ρατσας μας. Εχω τοση ομορφια στο μυαλο μου, τοση αγαπη, τοση μαγεια. Θαλασσες γεμιζουν και μπορουν τα ταξιδεψουν λαοι ξεχωριστοι, σε φανερες ατλαντιδες και ονειρικες χωρες. Μου λειπει η πιστη. Πεφτω, σκοτεινιαζω , δειλιαζω να πιστεψω.
Α ρε θεια. Φανταζοσουν αραγε οτι θα φυσηξει βαρδαρης και θα τα γκρεμισει ολα οσα εχτισες; Ειμαι σιγουρη πως οχι, δεν το περιμενες. Καλο ηθελες να κανεις και εμεις τραβουσαμε απο εδω κι απο εκει να ξεζουμισουμε λιγη περισσοτερη αγαπη λες και δεν ξεραμε.
Αργει να μου ερθει και το βιβλιο της Βαμβουνακη. Κατι να ξεφυγω ρε φιλε. Φυσα κατω απο τα φτερα μου σε παρακαλω.

Μια ομορφη Τεταρτη

Ανοιξε τα ματια και το ρολοι εδειχνε 8:30. Ποσες μερες εχει αραγε που δεν ξυπναει στις 6:30; Δεν θυμαται, ουτε προσπαθει να υπολογισει. Ηρθε και τρυπωσε το ξωτικο της κατω απο το παπλωμα και εκεινη το πηρε αγκαλια και ηλπιζε να κοιμηθει λιγα λεπτα ακομη.
Επεστρεψε και η Νικολεττα και ειχαν ραντεβου σπιτι της για καφεδακι αργοτερα. Ηθελε να παει ΙΚΕΑ να παρει καποια κουτια αποθηκευσης και καλαθια, αλλα εμαθε οτι ηταν κλειστο. Ολη η μερα ειχε μια αναλαφρη διαθεση. Ολα κυλουσαν ηρεμα. Εβαλε στο προγραμμα μεχρι την αλλη εβδομαδα να φτιαξει τα δυο τερλικακια για τα δυο μωρακια που "χρωσταει". Το ενα θα ταξιδεψει μεχρι Γαλλια και ευχηθηκε για μια στιγμη να χωρουσε και η ιδια στο κουτι που θα στειλει για εκει.
Δεν κερδισε το πρωτοχρονιατικο λαχειο, αλλα φετος καταφερε να παρει το τηλεσκοπιο, που ηθελε απο περσι να παρει, στον αντρα της. Ηρθε και για εκεινη ο Αγιος Βασιλης με ενα ζευγαρι μαργαριταρενια σκουλαρικια που τοσο ηθελε. Δεν τα εβγαλε απο τα αυτια της απο εκεινο το βραδυ.
Οι γιορτες περασαν σαν καποιο απο τα μυθιστορηματα που της αρεσει να διαβαζει. Ξεκουραστηκε αλλα και βγηκε με αγαπημενους φιλους. Γεματες πολυτιμες αναμνησεις οι αποθηκες.
Το βραδυ, αφου εβαλε τη μικρη για υπνο εσερνε τις παντοφλες της καθε που πηγαινε να βαλει ξυλο στη σομπα. Της αρεσει αυτη η συνηθεια και θυμαται τη μαμα της να τη μαλωνει να περπαταει "κανονικα". Κανεις ποτε δεν εδωσε την ερμηνεια του "κανονικα" ομως. Κι ετσι αυτη, ακομη σερνει τις παντοφλες οταν ειναι μονη και περπαταει κανονικα.
Λιγο μετα τα μεσανυχτα, οταν γινεται συνηθως κολοκυθα - γι'αυτο και αποφευγει αυτες τις ωρες- χωθηκε κατω απο το παπλωμα και ονειρευτηκε για αλλη μια φορα την Ελβετια. Μια απο αυτες τις μερες σκεφτεται να φτιαξει γλυκο τραχανα με μπολικη φετα. Δεν θα μοιαζει με τον σπιτικο της γιαγιας της αλλα θα τη ζεστανει εξισου.