η μικρη μου Αμελι

Ξεκινησε μια ομορφη εβδομαδα. Η μικρη μου Αμελι αποφασισε οτι δεν χρειαζεται να κλαιει οταν της λειπω κι εγω αποφασισα επιτελους να παω στο γυμναστηριο. Αποφασισαμε να κανονισουμε διημερη αποδραση με τις φιλες μου, σε τεσσερις μηνες απο τωρα, για να μπορεσουμε να βρουμε καποια καλη ευκαιρια για εδω κοντα και να μαζεψουμε και τα λεφτα. Με γοητευει η οργανωση στους ανθρωπους. Ο Σεπτεμβρης απλωνει ακριβα χαλια κατω απο τα ποδια μου. Το πρωι το ξυπνητηρι αρχιζει να γκρινιαζει στις 6:30 και νιωθω οτι τα ονειρα κρυβονται στο στριφωμα της φορμας μου και με ακολουθουν ολη μερα. Σερνω τις προσδοκιες μου απο εδω κι απο εκει. Τραυματισμενες στο τελος της ημερας με μαλωνουν και μου θυμιζουν οτι ειμαι ανευθυνη να τις προστατεψω. Κι εγω ξανα αγκαλιαζω το μαξιλαρι μου ελπιζοντας. Η γευση του καφε ειναι ωραιοτερη αυτες τις μερες. Σταλες ξεχασμενες απο τις προσφατες βροχες, πεφτουν στα μαγουλα μου και η μικρη ανοιγει τα πρωινα την καινουρια της ομπρελα παριστανοντας οτι βρεχει. Η φαντασια της με κανει να χαμογελαω και μερικες φορες αναρωτιεμαι, μηπως οντως υπαρχουν ολα αυτα τα πλασματα που αναφερει γυρω μας κι εγω δεν τα βλεπω. Φανταστικοι ηρωες παραμυθιων ερχονται μαζι μας βολτα τα πρωινα που βγαζουμε την Φλαππυ κι εμεις κραταμε φανταστικα καλαθακια και μαγικους καθρεφτες που μιλανε. Ετσι σερνεται ενας μικρος θιασος μεχρι την πλαγια του βουνου και πισω ετοιμες, η μαμα για καφεδακι και η Αμελι για τον φρεσκοστημενο της χυμο. Και φευγω αλλη μια μερα αγκαλια με τα ονειρα μου για τη δουλεια. Και εχω αποφασισει να παιρνω μαζι την δικη μου φανταστικη ηρωιδα. Την μικρη μου Αμελι.