τριζουμε...

Τριζει η πραγματικοτητα σε καθε βημα και περπαταω οσο πιο απαλα μπορω. Κενταω τη διαθεση μου ολη τη νυχτα και το πρωι δεν μπορει τιποτα να επεμβει σε αυτη. Εχω κεντησει το χρωμα που θα βαδισω ολη μου τη μερα, σταυροβελονια.
Ο Σακης μου λεει οτι ολο το Σαββατοκυριακο θα βρεχει και προσπαθω να σκεφτω χωρους που θα μπορουσα να παω με την μικρη μου για να μην κλειστει στο σπιτι. Να μην κλειστω στο σπιτι. Παντου απλωμενες ζωες, που νωχελικα τις κοιταμε και δε λεμε να μαζεψουμε τη μπουγαδα μας, ενω βρεχει. Με στιβω με πεισμα και με απλωνω στα κλειστα καλοριφερ καθε βραδυ. Μαζι με τα πορτοκαλια που της στιβω το πρωι, στιβω και τις ασχημιες του μυαλου μου και τις χυνω στο νεροχυτη.
Τα σαλιγκαρια μας τρωνε τα φυλλα απο τις πιπεριες αλλα εγω ειμαι βεβαιη οτι, οπως και περσι, στο τελος θα χορτασουν και αυτα , θα χορτασουμε κι εμεις πιπεριες.
Με εναν ακομη σεισμο θα τριζει ακομη πιο πολυ η ζωη μου. Και δεν ξερω αν τον ευχομαι ή τον απευχομαι. Λιγο λιγο κενταω, υφαινω, πλεκω και αναρωτιεμαι αν θα τολμησω ποτε.
Κερασια δεν εφαγα ακομη. Τα αφηνω και σαπιζουν στο ψυγειο μου. Κι αν ψαχνεις να βρεις λογικη εξηγηση γι'αυτο, ξερεις πως θα απογοητευτεις, ετσι; Αν και θα ετρωγα ευχαριστως μια δροσιστικη φρουτοσαλατα αυτη τη στιγμη, χαζευοντας το παρκο εξω απο τη τζαμαρια μου, που αδειασε λογω βροχης. Πινω νερο βροχης για αποτοξινωση.
Το λαδι στις κλειδωσεις κρυβει τον θορυβο, οχι τη ζημια. Κι αυτο το ξερεις, σωστα;