ουρανιο τοξο

Κρυο. Φορεσα στην μικρη την χειμωνιατικη φορμα της, το χειμωνιατικο πουα μπουφανακι μας και παρακολουθουσαμε απο την μπαλκονοπορτα της πως φυσουσε ο αερας στα δεντρα
Ισμηνη:      "Μαμα να φαω τον αερα;;"
κι εκανε μια κινηση με το χερακι της στον αερα, τον αρπαξε και τον εχωσε στο στοματακι της
Ισμηνη :     "μμμ, πολυ νοστιμοοο. Να φαω και τα δεντρα;"
Κατερινα:    "Βρε Ισμηνη, ολα θα τα φας;;"
Ισμηνη:      "Θα δωσω φιλακι στα συννεφα"
τα επιασε στη χουφτα της, τα φιλησε και τα ξαναφησε στον ουρανο.
Ετσι απλα.

Δεν ειχα καμια διαθεση να ερθω στο γραφειο σημερα. Ηθελα να μεινω σπιτι. Διαβασα και την αναρτηση της Κατερινας και σκεφτηκα οτι αυτο θα ηθελα να κανω κι εγω σημερα. Ξεκαθαρισμα. Να συμμαζεψω, να κανω τα χειμωνιατικα-καλοκαιρινα μας, να ασχοληθω με το σπιτι μου.
Απο χθες ειμαι παλι λιγακι μαραμενη. Για οικονομικους λογους. Αναρωτιεμαι συχνα αν αξιζει τον κοπο να λειπω ολη μερα απο το σπιτι. Μου λειπει πολυ και το σπιτι μου και η μικρη μου και ο Δημητρης μου.
Η σημερινη βροχη μου ταιριαξε παλι. Με τραβαει πισω, σε μια ζεστασια μητρας να κανω ονειρα και να προγραμματιζω αλλαγες.


Ισμηνη:      "Θα γραψεις γραμματα μαμα;"
Κατερινα:  " Τι θελεις να γραψω;"
Ισμηνη:     "Ουρανιο τοξο"
και θα το ζωγραφισουμε αλλη μια φορα .