ατσαλες σκεψεις...

Ξυπναω 6:30 το πρωι και φτιαχνω καφεδακια. Συμμαζευω λιγακι και ανεβαινω να βαλω τις καινουριες κρεμες μου. Πρωτη φορα, εγω που εκανα μασκα μια φορα στα δεκα χρονια, τωρα εχω χιλια μπουκαλακια με κρεμες και μασκες και serums. Ποσο δυσκολο ειναι να αφιερωνεις 10 λεπτα το πρωι και 10 το βραδυ στον εαυτο σου;;; Καποτε εξηγουσα στις φιλες μου πως δεν πρεπει ποτε να αφηνουμε τον εαυτο μας οταν ειμαστε με καποιον, εγω ποτε δεν το εκανα.......επειδη η μεγαλυτερη σχεση μου τοτε ηταν 1 χρονο, που ακομα φοραμε την ωραια φατσα μας για να κερδιζουμε καθημερινα τον αλλον. Τι γινεται οταν περναει ο καιρος, ζειτε μαζι 2-3 χρονια και σε εχει δει πλεον στα καλυτερα και στα χειροτερα σου;; Ποιοι μηχανισμοι μας επιτρεπουν να μην προσφερουμε πλεον τον ομορφο εαυτο μας σε μας και τον αλλον;; Εγω που φορουσα τουλαχιστον ενα απαλο ρουζ και φροντιζα τα μαλλια μου απο το λυκειο, εφτασε η στιγμη να με δει ο Δ βαμμενη πριν αρκετους μηνες για να παω στη δουλεια και να με ρωτησει γιατι βαφτηκα! Λογικη απορια ειχε ο ανθρωπος, αφου με εχει συνηθισει πλεον με μια αχαρη κοτσιδα και εντελως αβαφη να πηγαινω οπουδηποτε. Ασε τις μερες του κυκλου μου, με τα ατσαλα και καθολου διακριτικα σπυρακια. Εχει 3 μερες που αρχισα να φοραω τις κρεμες που αγορασα για να συνεφερω λιγακι την επιδερμιδα μου και δεν θυμαμαι ποσες φορες με χαζευε και μου ειπε ποσο ομορφη ημουν. Και να φανταστει κανεις οτι το βραδυ κουτουλαω στους τοιχους απο την νυστα.....με μισο ματι εβλεπα να βαλω τις σωστες κρεμες, κοιτωντας παντα το σκονακι μου γιατι ακομα τις μπερδευω.
Μου ειχε πει καποτε ενας φιλος “Την γυναικα μου την διεκδικησα παρα πολυ. Ειναι ομορφη σαν μοντελο, ηταν σε μια αλλη σχεση τοτε και την πολιορκουσαν και πολλοι. Παρ΄ολα αυτα μετα απο τοσα χρονια οταν αγγιζω πλεον το μπουτι της, ειναι σαν να ακουμπαω το μπουτι του αδερφου μου.”.............................. πως το παλευεις αυτο αραγε; Μονο αν παραιτειθεις απο την θυληκοτητα σου.
Και υστερα σκεφτομαι οτι δεν ειναι ολοι αντρες ιδιοι, ουτε ολες οι γυναικες, με ευτυχες συνεπεια να υπαρχει ποικιλια στις σχεσεις των ανθρωπων και να μην ειναι δεδομενο τιποτα. Οσο ομως η λογικη μας υπαγορευει οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο, τοσο ερχεται η συνηθεια να μας παρασερνει να συμπεριφερομαστε σαν να ειναι. Ποιος αραγε κανει ολες τις θεωριες του πραξη ή τουλαχιστον ποιος φτανει στο σημειο να αναγνωρισει ποση αποσταση υπαρχει μεταξυ τους;;;