ποσο πιο απλα

Διαβαζα ενα αρθρο του Τζημερου για την πολυτελεια στην Ελλαδα. Δεν γνωριζω ακομη τι ισχυει στην Γερμανια. Μου αρεσει ομως που οι οικογενειες εδω ασχολουνται με τον κηπο τους, με την ευτυχια των παιδιων τους, με την καλοπεραση τους, με την οικογενεια. Θα εχουν τραμπολινο, θα παρουν φουσκωτη πισινουλα, θα εχουν ενα παλιο τροχοσπιτο ρετρο για να φυγει η πενταμελης οικογενεια για λιγες μερες συχνα πυκνα και να μπορουν να διανυκτερευσουν χωρις να δωσουν εναν μισθο. Ποδηλατο για καθε μελος της οικογενειας και ποδηλαταδες οικογενειακες. Τα παιδια περπατουν ξυπολυτα εδω εξω στον πεζοδρομο μας και καθε λιγες μερες παιζουν με νερα. Κατι στυλ μπουγελο. Κι εχουν κι ενα τρειλερ μικρο για να κουβαλουν τα χορτα που καθαριζουν απο τους κηπους στο ειδικο σημειο που πρεπει να οδηγησουν να τα πεταξουν. Στο γκαραζ συνηθως υπαρχει και ολοκληρο εργαστηριο και ολο και κατι φτιαχνει ο απεναντι με ξυλο, με κουτες, με κλαδια για τα παιδια του.
Εμεις ειμαστε μεγαλωμενοι αλλιως. Για καθε τι δημιουργουμε ενα σωρο προβληματα. Βρισκουμε 10 κινδυνους και αλλους 10 λογους που δεν μπορουμε να κανουμε κατι. Δε μου αρεσει να γενικευω. Αλλα να που το κανω. 

Και δεν μιλαω για τα εμποδια που σου βαζει το κρατος, η καθε κυβερνηση με τελη και φορους. Μιλαω για την ποτισμενη πλεον νοοτροπια μας. Πως αλλαζει αυτο; Τι θελει για να κανεις το βημα και να πεις "Θα το κανω! Θα διασκεδασω!" Χωρις «μα αν γινεις αυτο», «μα αν συμβει το αλλο». Και ζουμε ολη μας τι ζωη ετσι. Με μικρες ακρως οργανωμενες "διασκεδασεις". Και δε μιλαω για το αλλο ακρο. Αλλα για την παραδοχη οτι εμεις ( εστω, εγω) βρισκομαι στο ενα ακρο. Δεν ειναι η μεση κατασταση αυτη. Σκεψου με τι θελεις να συγκριθεις. Με τον γειτονα στην Ελλαδα; Με αλλες επιλογες απο γειτονικα κρατη που βλεπεις; 'Η με το απλο τι θα ηθελες εσυ, τι θα σε ευχαριστουσε και τι στο καλο σε εμποδιζει να φτασεις εκει.
Ολο αυτο που λες μου βγαινει τωρα επειδη σκεφτομαι να παρω μια φουσκωτη πισινα για την Ισμηνη. Δε θα παμε Ελλαδα, δε θα παμε πουθενα διακοπες εδω, εχει μαθηματα μεχρι μεσα Ιουλιου και μια πισινα θα την εκανε να χαρει πολυ, να πλατσουρισει, να παιξει. Και το πολυ απλο. Να βαλει μαγιω! Και ολο σκεφτομαι χιλια δυο πισω απο αυτο. Ποσο νερο χρειαζεται, πως θα την αδειαζω; Θα γεμιζει νερα και λασπες εξω στον κηπο. Θα κλεισει ο κηπος, ειναι που ειναι μικρος. Θα γινει αυτο, θα γινει το αλλο. Μα θα κανει την Ισμηνη χαρουμενη! Και δε σου βαζω ποσο δυσκολη χρονια ηταν για την Ισμηνη. Μονο το οτι θα την κανει χαρουμενη δεν αρκει να ξεβολευτω και να το κανω;

Πολυτελειες. Εχουν τα παντα τα σημερινα παιδια και ολο θελουν κι αλλα. Εχουν εθιστει στις ηλεκτρονικες συσκευες. 

" Μαστιγα, γραφουν και φωναζουν οι γονεις, οι ψυχολογοι, οι κοινωνιολογοι, οι αστυνομικοι, οι δημοσιογραφοι.

Αλλά μαστιγα πρωτη δεν ειναι το κοινωνικο διαδικτυο, μαστιγα ειναι οι ανιαρες οικογενειες, οι κρυες εστιες, οι απουσιες, οι ανοητοι γονεις, η αφορητη ατμοσφαιρα αγχους ή πληξης μεσα στο σπιτι. Οι νεαρες ψυχες διψουν ενα κοσμο ενδιαφεροντα για να ερεθιστουν, να ζωντανεψουν, να επιζησουν, να ξυπνησουν απο την ναρκωτικη γκρινια της οικογενειας, απο την ερημια του σπιτιου οπου ανηκουν.

[...]

Παντα το ζητημα του φυγαδα οπως και του ταξιδευτη ειναι οχι το «που» πας αλλά το «απο που» θες να φυγεις."

σελ. 23 " Η φιλια ειναι και δεν ειναι παντοτινη" Μαρω Βαμβουνακη 

Σκεψου Κατερινα πριν ξαναγκρινιαξεις στην Ισμηνη για τις ωρες που περναει με το ταμπλετ. ΣΚΕΨΟΥ! (Και παρε πισινα!)