Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

λιγο ετσι, λιγο αλλιως...

Μερικες φορες ο κοσμος χωριζετε σε αυτους που εχουν παιδια και σ'αυτους που δεν εχουν. Διαβαζω διαφορα απο δω κι απο κει και διακρινω κι εναν καμουφλαρισμενο θυμο μεταξυ των δυο αυτων μεγαλων ομαδων. Εγω οπως ξερεις εχω παιδι. Οποτε ειμαι απο δω μερια. Εχω πολλους κοντινους μου που δεν εχουν. Και αναρωτιεμαι εαν γινομαι κι εγω ετσι εμπαθης μαζι τους. Εαν εμεις που εχουμε παιδια, κουκουλωνουμε τη δικη μας ζηλια να ζουμε πιο ελευθερα στις ατακες που χρησιμοποιουμε. Στην Λαρισα ζηλεψα τη ζωη της Τζενης. Να ξυπνας και να εχεις να φροντισεις και να σκεφτεις μονο τον εαυτο σου. Χωραει μεγαλη ηρεμια σε μια καθημερινοτητα που αποφασιζεις εσυ για σενα και για κανεναν αλλον. Μπορεις να κανεις πεντε-εξι ντους την ημερα, να εχουν τελειωσει τα φρουτα, το ψωμι, το γαλα, χωρις αγχος. Να εχεις ολα τα Σαββατοκυριακα να τα οργανωσεις οπως σε βολευει.
Και μετα θυμαμαι το φαφουτικο χαμογελο της Ισμηνης μου. Φετος κουραστηκα περισσοτερο με τα διαβασματα και τις εξωσχολικες δραστηριοτητες. Κι ανυπομωνω να ερθει ο καιρος που θα φυγει η μικρη στα πεθερικα μου. Και παντα θα υπαρχει καποιος που θα με κρινει για ο,τι μητρικο κανω. Μετα την Λαρισα ηρεμησα. Σαν να τακτοποιω πιο ευκολα τις σκεψεις μου. Σαν να γυριζω πιο ξεκουραστη τα βραδυα απο τη δουλεια. Εχει ηρεμησει και η μικρη, επειδη ειμαι πιο ηρεμη εγω. Και γελαμε και αγκαλιαζομαστε και διαβαζουμε πιο πολλα παραμυθια καθε βραδυ. Και οσο κι αν η πραγματικοτητα μου δειχνει οτι μου κανει καλο να ξεφευγω μια στο τοσο απο τον ρολο της μαμας, εγω παντα θα αισθανομαι ενοχη οταν το ονειρευομαι.
Προς το παρον απολαμβανω τις γεματες μου μπαταριες.
Καλο καλοκαιρι ειπα;

2 σχόλια:

  1. Αχ Κατερινάκι μου, βρήκα χρόνο και σε διάβασα εκτενώς αυτές τις ημέρες. Δηλώνω φαν ακόμη κι αν διαφωνώ κάποιες φορές μου αρέσει το αποτύπωμα που αφήνεις!Σχετικά με τον διαχωρισμό που ανέφερες όντως συμβαίνει, ίσως άθελα κάποιες φορές. Υπάρχει όμως και ο διαχωρισμός ανάμεσα και σε όσους είναι γονείς σε "καλούς" και "κακούς", πολλές φορές βλέπω πως φτιάχνουμε στο μυαλό μας ταμπέλες και ομάδες και πως απέναντι μας βρίσκονται πάντα αυτοί οι άλλοι (που δεν είναι σαν εμάς), νομίζω πως πάντα ψάχνουμε αυτό που δεν έχουμε και από εκεί ξεκινούν όλα. Προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι από όλο αυτό, φυσικά όχι πάντα με επιτυχία, όμως αν το δεις σφαιρικά δεν υπάρχουν ουσιαστικοί λόγοι για να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Νομίζω πως οι ενοχές όταν γίνεσαι γονιός, θρονιάζουν για πάντα στο υποσυνείδητο και ψάχνουν ευκαιρία να επανέλθουν. Είμαι σίγουρη πως κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για την Ισμήνη σου, και επειδή μια φορά μαμά, για πάντα μαμά, νομίζω πως τα παιδιά μας είναι τα κατάλληλα να μας απαντήσουν στο ερώτημα που μας βασανίζει, όταν εισπράττω μια αγκαλιά ή ένα φιλί που έρχεται ανέλπιστα, τότε νιώθω πως ίσως κάνω κάτι σωστά! Τα φιλιά μου να περνάτε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστη μου, δεν εχεις αδικο. Μας αρεσει να χωριζομαστε σε ομαδες.....με σκοπο την συγκρουση :) :) :)
      Μερικες φορες ειναι ομορφες οι ομαδες που σου ανοιγουν νεα παραθυρα σκεψης (σαν την ομαδα που σε γνωρισα!) και μερικες φορες σου περιοριζουν το οπτικο σου πεδιο, σε εγκλωβιζουν σε μια μονοδιαστατη "πραγματικοτητα".
      Η υπαρξη των διαφορων ομαδω, ειναι γεγονος. Ηθελα περισσοτερο να εστιασω στο κατα ποσο εχω υπαρξει εγω εμπαθης ως μελος διαφορων ομαδων :)
      Αυτες οι ενοχες! Καλα γαζωμενες υποδορια. Δεν γλιτωνουμε με τιποτα :) :)
      Θα κριθουμε αυστηρα απο τα βλασταρια μας καποτε :) Ως τοτε αυτομαστιγωνομαστε ετσι για να συνηθιζουμε χαχαχα.
      Πλακα κανω. Η μητροτητα με εχει μαγεψει. Η Ισμηνη μου μαθαινει περισσοτερα απο οσα της μαθαινω. Και το πολυτιμοτερο ολων.....αγαπη ανευ οριων!!! :)
      Αριστη μου μ'αρεσει και ο δικος σου τροπος σκεψης. Εχεις μια καθαροτητα και μια ηρεμια που με κανει να "ξεκουραζομαι" οταν σε διαβαζω :)

      Να περνας ομορφα!!
      xxxxxxxxxx

      Διαγραφή