Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ανηκειν

Ο ψυχοθεραπευτης Joan Garriga, αναφερει σε μια συνεντευση του, οτι εχουμε αναγκη εναν συντροφο για να καλυπτουμε την αναγκη του ανηκειν που εχουμε. Αναφερει κι άλλα, αλλά εγω κολλησα σ'αυτο. Ναι, το αναγνωρισα σε μενα. Απολαμβανω να ανηκω. Και οταν χανομαι, ειναι ενας μπουσουλας για μενα το που ανηκω. Το σημειο αναφορας μου. Και αναγνωριζω οτι ειναι εξαιρετικα σπανιο να ανηκεις καπου αληθινα. Γιατι, οπως λεει και η διαφημιση της Lacta που μου αρεσει πολυ, "...ειναι πολυ ευκολο να ρισκαρεις και τη ζωη σου για καποιον που αγαπας.... το δυσκολο ειναι να καταφερεις να αγαπησεις καποιον τοσο πολυ" (εγω θα εβαζα τελεία στο "να αγαπησεις καποιον")





Θυμαμαι που, απο ολο τον γαμο, εγω αυτο απολαυσα πιο πολυ. Την αισθηση οτι ανηκω. Δεν ενιωσα να μειωνεται η ελευθερια μου. Αντιθετως ειδα να ανοιγουν νεες προοπτικες. Ενα χαρτι με εκανε να ανηκω; Δεν θα επρεπε, το γνωριζω. Μα εγω σου λεω πως ενιωσα. Κι αν κατι μου περιορισε κατα πολυ την ελευθερια μου, αυτο ειναι η Φλαππυ και η Ισμηνη. Αλλαξε η ζωη μου ολη απο τη στιγμη που πηρα δικο μου σκυλο κι εκανα παιδι. Το προγραμμα μου συμβαδιζει με τις αναγκες τους. Εγω με τον Δ πιο πριν, συννενοουμασταν και μπορουσαμε να καλυπτουμε τις αναγκες μας διχως να περιοριζουμε τον αλλον. Τριφτηκαμε, αρχικα ανεχτηκαμε ο ενας τις αναγκες του αλλου και στο τελος τις κατανοησαμε, τις αγκαλιασαμε, τις αγαπησαμε. Πεντε χρονια παντρεμενη, με παιδι και με σκυλι. Ποιο το point να εχω μια ολοκληρη ελευθερια διχως τον Δ, την Ισμηνη και την Φλαππυ; Ελευθερη να κανω τι;
Γιατι ειναι κακο να ανηκεις; Τι κλεβει απο το "ολο" μου αυτη η αναγκη;

5 σχόλια:

  1. Δεν τον ξέρω αυτόν τον θεραπευτή και δεν έχω κατά νου τη συνέντευξή του, οπότε θέλω να σε ρωτήσω: ο Garriga συσχέτισε την έννοια του ανήκειν με εκείνη της ελευθερίας; Γιατί, κατά την άποψή μου, όταν τα συνδυάζεις αυτά τα δύο, είναι σαν να λες, έμμεσα, ότι η ανάγκη του ανήκειν σημαίνει ανάγκη κτήσης σου από κάποιον άλλο -> περιορισμός της πηγαίας εκδήλωσης του εαυτού σου -> μείωση της ελευθερίας σου.
    Προσωπικά καταλαβαίνω την ανάγκη του ανήκειν ως ανάγκη συντροφικότητας - η οποία δεν σχετίζεται με την ελευθερία, αλλά με μια αίσθηση υπαρξιακής ανακούφισης, μοιράσματος, επικοινωνίας. Το να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου, για μένα, δεν έχει να κάνει με το πόσο ικανοί είμαστε να υπάρξουμε αυτόνομα, αλλά με μια επιλογή να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής μας. Όπως έλεγε και η πρωταγωνίστρια κάποιας ταινίας στον άνθρωπο με τον οποίο ήταν ερωτευμένη: "Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά δε θέλω". Είναι η πολυτέλεια η αίσθηση του ανήκειν, το κάτι παραπάνω. Όχι προϋπόθεση της ζωής. Έτσι, τουλάχιστον, το βλέπω. Και στο πλαίσιο αυτού του σκεπτικού, σαφώς και δεν είναι κακό να ανήκεις, σαφώς και δεν κλέβει από το "όλο" σου κάτι αυτή η ανάγκη.
    Καλή συνέχεια. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχομαι ειλικρινα να καταφερεις να επιστρεψεις γρηγορα σε αυτο που εισαι τοσο καλη :)

    Οχι, ο συγκεκριμενος ψυχοθεραπευτης (ουτε εγω τον γνωριζα μεχρι σημερα) δεν συνδιαζει το ανηκειν με την ελευθερια. Στο δικο μου το μυαλο υπηρχε η συγχιση. Τωρα δεν υπαρχει γιατι με καλυψες πληρως με την περιγραφη σου. Το ανηκειν που απολαμβανω ειναι ακριβως αυτο, " αίσθηση υπαρξιακής ανακούφισης, μοιράσματος, επικοινωνίας".

    Και μου ειχε μεινει κι εμενα η συγκεκριμενη ατακα απο την ταινια αυτη, που ειπε η Jennifer Aniston ( Rumor has it...)

    Σ'ευχαριστω. Νομιζω οτι παντα αντιστεκομουν να παραδεχτω οτι απολαμβανω το ανηκειν, επειδη το ειχα συνδεσει με την μειωση της ελευθεριας. Μου εκανες ξεκαθαρο κατι που ειχα αναγκη :)

    Πολλα φιλια Διονυσια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. http://www.thessalonikiartsandculture.gr/life/aytoveltiwsi/ena-zevgari-den-einai-dyo-prosopa-einai-dyo-systimata-oikogeneion-pou-synantithikan#.VEEW2WenAR9

      εδω θα δεις την ολη συνεντευξη. Εβαλα και λινκ στην αναρτηση :)

      Διαγραφή
    2. Λοιπόν, αναθεωρώ: ξανασκέφτηκα το θέμα σου και κατέληξα στο ότι, όντως, μια στενή σχέση με έναν άλλον άνθρωπο (που σου δίνει την αίσθηση του να ανήκεις κάπου), προϋποθέτει τη μείωση της ελευθερίας σου. Προϋποθέτει το να εναρμονίσεις τους ρυθμούς σου με εκείνους του άλλου, να συμβιβαστείς, να υποχωρήσεις σε πράγματα που θέλεις (αφού πια δε θα είσαι μόνο για σένα, αλλά και για τον άλλον, όπως κι εκείνος). Αυτά όλα είναι μείωση της ελευθερίας σου.
      Όμως, αυτό είναι μια επιλογή που την κάνεις ελεύθερα. Δηλαδή, ζυγίζεις αυτά που έχεις να πάρεις από τη σχέση (και είναι όσα παρέθεσα στο πρώτο μου σχόλιο) με αυτά που θα χρειαστεί να αποχωριστείς και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως η ανταλλαγή αξίζει τον κόπο. Είτε επειδή έχεις δοκιμάσει τις χαρές της "αδέσποτης" ελευθερίας και τις έχεις χορτάσει, είτε επειδή καταλαβαίνεις ότι η αίσθηση του να ανήκεις κάπου σού είναι πιο σημαντική, ικανοποιεί πιο σημαντικές σου ανάγκες, από αυτές τις χαρές.
      Οπότε, τελικά, ναι - η ελευθερία σου μειώνεται. Στα πρακτικά, όμως. Γιατί, ουσιαστικά, μια σχέση που σου δίνει την αίσθηση ότι εκεί ανήκεις, πιστεύω ότι σου αφήνει τη συναισθηματική,πνευματική ελευθερία να αποφασίζεις διαρκώς αν θα παραμείνεις σε αυτήν - και, ενίοτε, να αναθεωρείς και να φεύγεις. Αλλά αυτό είναι που την κάνει σημαντική, το "καταφύγιό" σου. Για όσο.
      (Ok, νομίζω ότι τώρα τα ξεμπέρδεψα. Πώς σου φαίνεται κι εσένα; :-) )

      Διαγραφή
    3. Ισως να εχεις δικιο. Να ειναι πιο κοντα στην αληθεια αυτη σου η εξηγηση.
      Απλα νιωθω οτι με τον συντροφο, μπορουμε να επικοινωνισουμε ως αυτονομοι ανθρωποι και να συνεχισουμε να εχουμε τις ιδιες αναγκες κι επιλογες. Με το παιδι, μπορεις να επικοινωνησεις μεν, αλλα εκεινο δεν μπορει να ειναι αυτονομο για να σου δωσει την ελευθερια να συνεχισεις να επιλεγεις το ιδιο ελευθερα. Θα νιωσει παραμελημενο.
      Μα και ο συντροφος δεν θα νιωσει αν εκμεταλευτουμε την ελευθερια αυτη;
      Μπερδεμενες σκεψεις. Οπως μου ερχοντουσαν στο μυαλο, ετσι τις εγραψα :) :)

      Διαγραφή