Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

μακροβουτια ...

Η Ισμηνη ειναι 4μιση χρονων, εχουμε 8 χρονια που μετακομισαμε εξω απο Θεσσαλονικη κι εγω ακομη συγκινουμαι οταν την βλεπω να παιζει με τα παιδακια στον πεζοδρομο εξω απο το σπιτι μας, αλλοτε να μαζευονται ποτε στην μια αυλιτσα και ποτε στην αλλη, να κανουν πηγαδακια, να παρεξηγουνται, να τα ξαναβρισκουν, να κανουν ποδηλατο και πατινι, να γινεται μεσα στην αμμο οταν τρεχει περα δωθε στο παρκο που ειναι λιγο παρακατω, να κανει ομαδες με τους φιλους της απο τον παιδικο και να μαζευει απο κουκουναρες και ξυλακια παγωτου, μεχρι πετρουλες και καλαμακια και ο μπαμπας της να ανησυχει μη βρει κανενα γυαλι μεσα σε ολη αυτη τη σαβουρα που μαζευουν με τα φιλαρακια της. Να παραπονιεται που την μαζεψαμε μεσα για μπανακι και υπνο επειδη αυριο εχει σχολειο και θα πρεπει να ξυπνησει νωρις. Δεν μπορω να θυμηθω τι εκανα εγω οταν ημουν 4μιση χρονων.
Καθομαστε οι δυο μας στο γραφειο μου αυτη τη στιγμη, ακουμε Joan Baez και μου ζωγραφιζει μεχρι να ερθει να την παρει ο μπαμπας της για να πανε σπιτι. Δεν ειναι τοσο βολικο να την εχω στη δουλεια, αλλα αν δεν εχω πολλα ραντεβου και αγχος, η αληθεια ειναι οτι μ'αρεσει να βρισκεται μαζι μου εδω. Την αλλη εβδομαδα ισως φυγει και η μικρη μου με τη γιαγια και τον παππου της για μπανακια και ρουφαω οσο περισσοτερο μπορω απο το αρωμα της τωρα. Φοραει ενα κοραλι-σομον σορτσακι, ενα μπλε σκουρο t-shirt και εχει δυο ατσαλες κοτσιδες στο πλαι. Την φωτογραφιζω νοητα για να την κρατησω κορνιζα στο μυαλο μου τις μερες που θα λειπει. 
Το καλοκαιρι τρυπωνει παντου πια. Στα πρωινα μας πιο χουζουρικα ξυπνηματα, στα μεσημερια μετα τον παιδικο που καθομαστε και τρωμε κρυο σαντουιτς στην "εστια", στις βολτες στην δανειστικη βιβλιοθηκη που εχει αρχισει (επιτελους) να μην επιλεγει τα χριστουγεννιατικα παραμυθια και στα βραδυα που απλωνεται στο κρεβατι της εξαντλημενη, μετα το ντουζακι, απο το παιχνιδι στην γειτονια. Σημαδια απο κουνουπια, απο ιδρωτηρια στο λαιμο και γρατσουνισμενα γονατα ειναι τα "μπιζου" που δεν αποχωριζεται. Το καλοκαιρι για τα παιδια δεν συγκρινεται με τις αλλες εποχες. Η ελευθερια που τους χαριζεται τοσο απλοχερα τωρα, η μεγαλη μερα και ο ηλιος, δεν εξαργυρωνονται ουτε με τα δωρα του Αγιου Βασιλη νομιζω.
Αντε Ισμηνακι μου βαθυα αναπνοη και ξεκινα τα μακροβουτια... εχει κι εγω καμια εβδομαδα που ξεκινησα

7 σχόλια:

  1. KΑΛΗΣΠΈΡΑ ΚΟΠΕΛΆΡΑ ΜΟΥ.ΡΟΎΦΗΞΑ στην κυριολρξία το γραπτό σου .Συγκινήθηκα γιατί αναπόλησα την εποχή που είχα και εγώ την δική μου Ισμήνη σ'αυτήν την ηλικία.Οταν το κοριτσάκι μου ήταν τεσσεράμισυ είχα και τον γυιό στην κοιλιά μου .Πέρασα κι εγώ κάποια πολύ τρυφερά χρόνια όταν το κοριτσάκι μου με έλεγε μανουλίτσα.Σ'ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που με έκανες να ζήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ερριεττα μου
      θυμασαι την δικη σου παιδικη ηλικια στα 4μιση;

      καλο μεσημερι :)

      Διαγραφή
  2. Ναι γλυκειά μου.ΟΙ πρώτες μου αναμνήσεις αρχίζουν στα τρια .Θυμάμαι παρά πολλά πράγματα από αυτή την ηλικία.Να έχεις ένα ευλογημένο απόγευμα χαρούμενο και ειρηνικό.
    Φιλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το γλυκό μου... ευτυχισμένη μανούλα <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρτιστακι μου, ακουω το θεατρικο σου με διαλειμματα :) Χαιρομαι τοσο πολυ που το τολμησες, που βρηκες ακομη εναν τροπο να μας κερασεις πολιτισμο :)

      Μια ομορφη μερα να εχεις!!

      Διαγραφή
    2. Με αυτό το "τόλμησες" φαίνεται πόσο καλά με ξέρεις τελικά. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν σαν να ήρθε μόνο του, βέβαια μετά από πολύ κόπο, σε ευχαριστώ πολύ.
      Ναι θέλει ηρεμία, για να το ακούσεις και προσοχή να μη χάσεις το ειρμό.
      Σε φιλώ!!!

      Διαγραφή