σαν ημερολογιο εγινε το μπλογκ παλι :)

Αν το φθινοπωρο κρατουσε για παντα, θα ημουν κι εγω για παντα ετσι;;;
Ακομα και οταν εκνευριστηκα με τον Δημητρη το Σαββατο, το ξεπερασα σε δευτερολεπτα, οταν βγηκα απο το σπιτι κι ενιωσα αυτη τη δροσια στα μαγουλα μου :)

Το Σαββατοκυριακο εμεινα σπιτι. Πηγαινα κι εκανα την νοσοκομα στον μπαμπακα μου, που ειναι παλι κρεβατωμενος με την μεση του. Εμ, οταν του λεμε οτι δεν κανει να σηκωνεται για ενα μηνα για να γινει καλα, αυτος με το που ηρεμει λιγακι ο πονος, καβαλαει το αυτοκινητο και παει στην παρεα του. Ξερω οτι ειναι πολυ δυσκολο να εισαι κλεισμενος στο σπιτι και ειδικα την περισσοτερη ωρα ξαπλωμενος. Πρεπει ομως να κανει υπομονη. Τριτη φορα ειναι που το παθαινει τους τελευταιους 2 μηνες. Ελπιζω αυτη τη φορα να βαλει μυαλο. Πονουσε πολυ κι ακομα και η ενεση που του εκανα το πρωτο βραδυ δεν τον επιασε . Δεν μπορω να τον βλεπω να ποναει. Ευτυχως ειναι καπως καλυτερα σημερα.

Το υπολοιπο Σαββατοκυριακο το περασα κολλημενη στην μικρη μου. Οσο περναει ο καιρος γινονται χειροτερα τα πραγματα. Την ερωτευομαι ολο και περισσοτερο και κοντευω να την πνιξω απο τα φιλια και τις αγκαλιες. Καποτε παραπονιομουν στον Δημητρη για τις Δευτερες. Μετα απο ενα ομορφο Σαββατοκυριακο μαζι , μου ελειπε πολυ καθε Δευτερα. Τωρα εχω και την μπεμπα. Διπλο το χτυπημα Δευτεριατικα :):):) Ειναι το πιο βαρυ ναρκωτικο η μητροτητα τελικα. Ευχομαι οσο περνανε τα χρονια να μην επηρεαζουν την κριση μου, οι δικες μου αναγκες, αλλα να συγκεντρωνομαι στις δικες της. Γιατι ειμαστε πολλοι, που πισω απο την σημαια του γονιου, κρυβουμε τον εγωκεντρισμο μας και τις ανασφαλειες μας. Μονο μια καθαρη αγαπη καταφερνει το μεγαλειο της ελευθεριας. Οχι μονο στις σχεσεις γονιων με παιδια, αλλα παντου!

Την επομενη φορα που θα "απαγορευσουμε" εμμεσα κατι στον συντροφο μας ας αναλογιστουμε αλλη μια φορα το ΓΙΑΤΙ!

Καλη εβδομαδα :):)