Εγω δεν ειμαι εδω, απο το βιβλιο "Αυτη η σκαλα δεν κατεβαινει" της Μαρως Βαμβουνακη

"- Θελω να σου πω για μενα.



Εσυ θα σμιξεις τα φρυδια σου μ' εκεινη τη λαμψη της εκ των προτερων επιπληξης που 'χεις στα ματια οταν αρχιζω να μιλω και θ' απορησεις που για πρωτη φορα μετα απο εικοσι χρονια γαμου σου λεω πως θελω να σου πω για μενα.



...



...και δεν ξερω ακριβως γιατι εδω και εικοσιεξι μερες με τρωει τοσο να σου μιλησω. Για να γνωριστουμε; Για να γινουμε αληθινοι; Για να συναντηθουμε καπου επιτελους ή για να στη φερω πια και να σου δειξω πως τιποτα δεν ξερεις, σε τιποτα στ' αληθινα δεν κυριαρχεις, πως τιποτα η παντογνωσια σου δεν εχει καταλαβει και πως εγω, απο την αρχη σου εχω ξεφυγει;





Χθες το αποφασισα.

Δεν γινοταν να κρατηθω αλλο. Αυτο που με σπρωχνει και με καιει σα φωτια δεν μπορουσα να το καλμαρω. Χθες το αποφασισα πως καιρος ειναι να σου μιλησω. Γυριζα και ξαναγυριζα στο σπιτι, στο δωματιο, γυρω γυρω στο τραπεζι. Καθιζα, σταυρωνα τα ποδια μου, σηκωνομουν και παλι γυριζα, παλι καθομουν. Μετρουσα τα δαχτυλα μου του δεξιου χεριου, τα ευρισκα πεντε. Και παλι. Στο τζαμι ο βοριας φυσουσε κι εσχιζε το κρυο σε ασπρες κολλαρισμενες γαζες κι η βροχη μια πηγαινε ν' αρχισει και μια κλεινοτανε σε μαυρα συννεφα χαμηλωμενα.

Ηθελα να σου πω ολη την αληθεια.

Οταν το κλειδι σου ακουστηκε στην πορτα κι υστερα ανοιξε. Οταν εβγαλες την καπαρντινα σου κι ακουμπησες στη γωνια την ομπρελα. Οταν ειπες <<διαολοκαιρος>> μονος σου κι εκνευρισμενος, εφερα τα χερια μου κολλητα στο σωμα μου σα στρατιωτης ετοιμος να αναφερει.

- Θελω να σου μιλησω για μενα, ειπα με μια ανασα.

Γυρισες με κοιταξες απορημενος. Ως τοτε δεν καταλαβες πως βρισκομουν κοντα σου. Εσμιξες τα φρυδια κι ειδα τη λαμψη της ετοιμης βουβης επιπληξης στο βαθος των ματιων σου.

Εκανα ν' ανοιξω το στομα μου και δεν εβρισκα τιποτα να εχω να σου πω.

Τιποτα."

Αποσπασμα απο το διηγημα <<Εγω δεν ειμαι εδω>> , απο το βιβλιο "Αυτη η σκαλα δεν κατεβαινει" της Μαρως Βαμβουνακη.