Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Αχ, το ονειρο !




Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Περιμένω λίγο
να σκουρήνουν οι διαφορές και τ'αδιάφορα
κι ανοίγω τα παράθυρα.Δεν επείγει
αλλά το κάνω έτσι για να μην σκεβρώσει η κίνηση.
Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειας μου
και το περιστρέφω.Όχι ακριβώς περιστρέφω.
Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες
των φόβων,τα αστέρια .Όχι ακριβώς καλησπερίζω.
Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή
τ'ασημένια κουμπάκια της απόστασης
κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.

Δεν επείγει.Το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση
πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση
θα μαραζώνανε τα μακρινά ταξίδια
με μηχανάκι θα μας έφερναν στα σπίτια
σαν πίτσες την υφήλιο που ορέχτηκε η φυγή μας.
Θα ήτανε σαν βδέλλες κολλημένα
πάνω στα νιάτα τα γεράματα
και θα με φώναζαν γιαγιά απ'τα χαράματά μου
εγγόνια μου και έρως αδιακρίτως.
Και τι θα ήταν τ'άστρα
δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση.
Επίγεια ασημικά,τίποτα κηροπήγια τασάκια
να ρίχνει εκεί τις στάχτες του ο αρειμάνιος πλούτος
να επενδύει ο θαυμασμός την υπερτίμησή του.


Αν δεν υπήρχε απόσταση
στον ενικό θα μας μιλούσε η νοσταλγία.
Οι σπάνιες τώρα ντροπαλές της συναντήσεις
με την πληθυντική ανάγκη μας
μοιραία τότε θ'αφομοίωναν
την αλανιάρα γλώσσα της συχνότητας.

Βέβαια,αν δεν υπήρχε η απόσταση
δεν θα'τανε σαν άστρο μακρινό εκείνος ο πλησίον
θα'ρχοταν στην πρωτεύουσα προσέγγιση
μόνο δυο βήματα θ'απέχανε τα όνειρα
από τη σκιαγράφησή του.
Όπως κοντά μας θα παρέμενε
η ύστατη φευγάλα της ψυχής.

Προς τί η τόση περιπλάνηση.Χώρος
κενός υπάρχει.Εμείς θα κατεβαίναμε
να ζήσουμε στο υπόγειο κορμί μας
κι εκείνη με τον μύθο της και τα συμπράγκαλά του
θα μετεμψυχωνότανε σε σώμα.

Αν δεν υπήρχες εσύ απόσταση
θα πέρναγε πολύ ευκολότερα
πιο γρήγορα εν μια νυκτί η λήθη
τη δύσκολη παρατεταμένη εφηβεία της
αυτό που χάριν ευφωνίας ονομάζουμε μνήμη.

Όχι ακριβώς μνήμη.Στερεώνω

με βλεμμάτινη κλωστή ομοιώσεις

έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.

Όχι ακριβώς στερεώνω.Δουλικά περιστρέφομαι
γύρω απ'αυτούς τους κόλακες του χρόνου που
χάριν συντομίας τους ονόμασα μνήμη.
Όχι ακριβώς μνήμη.Ανεφοδιάζω διάττοντες
με παρατεταμένη εκμηδένιση.Επείγει.

- - - - -


Η αγάπη πρέπει να ξαναγίνει Αγάπη. Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος. Το φιλί την ίδια γλύκα να 'χει. Και το όνειρο. Αχ, το όνειρο!! Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας. Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας. Να θρέφει τη θύμηση και την πεθυμιά μας...

Μαρία Πολυδούρη

12 σχόλια:

  1. καλημέρα Κατερίνα, καλό μας μήνα

    θα μείνω μόνον στα λόγια της Πολυδούρη γιατί νομίζω ότι τα λένε όλα ..."να θρέφει τη θύμηση και την παθυμιά μας"... τίποτε άλλο...

    ελλείψει χρόνου για να βρεθώ ξανά σε βιβλιοπωλείο (περιμένω μια και καλή να κυκλοφορήσει το καινούριο του Γιάννη), επανα-ανακαλύπτω διάφορα βιβλία της "συλλογής" μου. Τα τελευταία βράδια - ξέρεις, λίγο πριν τα βλέφαρα κλείσουν - διαβάζω το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου για την Πολυδούρη και τον Καρυωτάκη.
    Συντονιστήκαμε;

    να περνάς καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κωνσταντινε μου

    εγω το βιβλιοπωλειο το εχω απεναντι μου....αλλα ειμαι ταπι και ψυχραιμη. Θα καταφερω ομως να παρω 3-4 μαζεμμενα....(αισιοδοξω) μεχρι να παω διακοπες :):)

    Ποτε δεν μπορεσα να διαβασω βιβλιο στο κρεβατι πριν κοιμηθω. Οσες φορες προσπαθησα, την επομενη μερα διαβαζα τις ιδιες σελιδες επειδη δεν θυμομουν τι διαβασα :):):)
    Το ιδανικο για μενα ειναι, καφεδακι, ωραια θεα, απαλη μουσικουλα, ΔΡΟΣΙΑ κι ενα ομορφο βιβλιο συντροφια!

    Θα ερθουν οι μερες που θα γινει κι αυτο :)

    Να περνας υπεροχα κι εσυ Κωσταντινε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μας τρώει η καθημερινότητα Κατερίνα μου....δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο ακούγονται σ ένα όμορφο κείμενο όπως αυτό της Πολυδούρη.
    Τρεις γραμμές κι όμως πόση δουλειά για να φτάσεις εκεί κοντά ... να βλέπεις την αγάπη Αγάπη ...την φιλία Φιλία.
    Θα προσπαθήσουμε όμως ... έτσι δεν είναι ? :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ηλια μου

    εκει πιστευω κι εγω οτι κρυβεται η μαγεια.....στο να προσπαθησουμε!!! Και ποτέ δεν θα δουμε την αγαπη Αγαπη και την φιλια Φιλια....γιατι δεν ξερουμε τι ειναι , γιατι δεν ξερω αν αγγιζεται....αν προσπαθω ομως, θα ειμαι καθε μερα λιγο καλυτερη, λιγο πιο ευτυχισμενη, λιγο πιο χρησιμη, λιγο πιο ΚΟΝΤΑ....ετσι δεν ειναι;; (πες ναι... ) :):)

    Μια ομορφη και καλην εσπερα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Οι πληθυντικές ανάγκες μας" Κατερίνα είναι που ζητούν την "απόσταση" για να χαράσσουμε διαδρομές, να ονειρευόμαστε ταξίδια και να περιπλανιόμαστε...
    Υπέροχη αναφορά...Ξεκινώ για ακόμη μια φορά...

    Σε φιλώ φιλενάδαxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ομπρελιτσα μου

    την Δημουλα την εμαθα εδω μεσα, απο μπλογκερς. Σημερα εψαξα και διαβασα καποια ποιηματα της. Σ΄αυτο με μαγεψε αυτη η εκφραση

    "Αν δεν υπήρχε η απόσταση
    θα μαραζώνανε τα μακρινά ταξίδια..."

    κι αν επαυα να ονειρευομαι ταξιδια.....θα επαυα να υπαρχω ισως..... ξερεις εσυ :)

    Καλησπερα!!!

    xxxxxxxxxxxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευλογημένη λοιπόν η απόσταση που δείνει αξία στα μακρινά μας; Και παίζει παιχνίδια με τη μνήμη και τη λήθη;
    Και τόσα άλλα νοήματα φανερά και κρυμένα, μοναδικά γραμμένα. Αγαπημένη Κ. Δημουλά.

    Πιο κάτω, η Αγάπη, ο Φίλος, το Όνειρο να χωρούν όλα μαζί σε μία παράγραφο της Μ. Πολυδούρη

    Πολύ ωραία ανάρτηση!

    Καλό Βραδάκι:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Tο άλλοθι Δημουλά Κική

    "Kάθε που σ' επισκέπτομαι
    μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε
    από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.
    Kατά τα άλλα, όπως πάντα
    τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι
    θολό το χαραγμένο όνομά σου
    – ανάδοχος της μικρούλας παύλας
    ανάμεσα στις δυο χρονολογίες
    να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε
    αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.
    Eν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες
    κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας
    λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθη μαύρο
    κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι
    με άλλο καθαρό που φέρνω.

    Aμέσως μόλις γυρίσω σπίτι
    σχολαστικά θα πλύνω το λερό
    απολυμαίνοντας με χλωρίνες
    και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω
    καθώς αναταράζομαι δυνατά.
    Mε γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου
    σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι
    να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.
    Mε σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω
    τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη
    και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας
    ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο
    κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή
    της γείτονος ακινησίας.

    Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία
    κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
    τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
    την ξεδιψαστική.
    Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
    το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω

    ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:
    πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;"


    (από το Eνός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998)


    Αντί άλλης καλημέρας μικρή μου.

    χχχχχχχχχχχχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Astria μου

    μπορεσες και χωρεσες ολο το ρεζουμε σε 5 λεξεις :)

    Καλο μεσημερακι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ανιμα

    το διαβασα 5 φορες απο το πρωι

    το μπραβο ειναι πολυ λιγο...αλλα το αξιζει :)

    Καλο μεσημερακι!!!

    xxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ντι ντι μου ηρθα να σε ευχαριστησω και εδω για τις ευχουλες που μου αφησες. σημερα με συγκινησατε ολες οι φιλεναδες.
    σ ευχαριστω γλυκεια ντιντι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αλικακι μου

    εχεις δημιουργησει εναν πολυ ομορφο κυκλο ανθρωπων γυρω σου, να το "εκμεταλλευεσαι" και να χαλαρωνεις σε οσα εχεις καταφερει!!

    Πολυχρονη ......... οι γιορτες κρατανε σαραντα μερες :):)

    Καλημερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή