"Και ποσο δυσκολο να θες να διδαξεις στα παιδια του Παραδεισου τους κανονισμους της δικης μας καταστασης, της πτωσης μας. Να τα προσαρμοσεις! Που;... Να τους αφαιρεις την αγαλιαση, την εκσταση, κανοντας τα ολο και πιο λογικα, συμβατικα λογικα, να τα πονηρευεις για να επιζησουν. Για να επιζησουν, θα πρεπει να τους μειωνεις και να τους λερωνεις το να ζουν. Να τα κατεβασεις απο το υπερλογο οπου τα ξιδευουν σαν αγγελοι και να τα προσγειωσεις στον κοσμο που τοσο συμβιβασμενα και μιζερα φτιαξαμε οπως οπως οι μεγαλοι. Να τους περιορισεις την απεραντη υπαρξη σε μια κοσμικη, αρα υποκριτικη, υπαρξη. Ισως γι' αυτο ειναι συχνα μελαγχολικα κι απομακρα, ισως γι' αυτο οσο πανε προς την εφηβεια μας βγαζουν τον θυμο τους. Μια αχνή αισθηση εξοριας στο βλεμμα τους ανατελει απο νωρις."
Αποσπασμα απο το βιβλιο " Το φαντασμα της αξοδευτης αγαπης" Της Μαρως Βαμβουνακη
Υπέροχο και ταυτόχρονα αφοπλιστικά αληθινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις προάλλες βλέπαμε ένα παιδικό με τη μικρή μου, η οποία τυχαίνει να έχει αχαλίνωτη φαντασία, όπως τα περισσότετα παιδάκια, πιστεύω...Έδειχνε λοιπόν ένα καράβι που πετούσε στο διάστημα... "Μα τα καράβια δεν πετούν στο διάστημα", έριξα άδεια για να πιάσω γεμάτα και ταυτόχρονα δαγκώθηκα, στη σκέψη ότι ίσως της το χαλούσα."Μα, στη χώρα της φαντασίας όλα γίνονται" μου απάντησε...
Ξέρει την πραγματικότητα, επιμένει όμως σ' αυτήν την ηλικία να την παραμερίζει. Της έχω μάθει, όσο μπορούσα, όταν αισθάνεται άβολα με κάτι να καταφευγει εκεί, στη φαντασία. Για πόσο όμως; Προσπαθώ να μεταθέσω όσο γίνεται το λέρωμα, το πονήρεμα. Αργά, να μην αφήσει στάμπα ο λεκές. Όμως...όμως τι γίνεται όταν φροντίζουν άλλοι να την λερώσουν; Δύσκολο να βρεις τις ισορροπίες...
Όαση οι κουβέντες, το χάδι, το αντάμωμα. Λευκαντικό που προστατεύει και τα χρώματα. Το βλέμμα της εξορίας το έχω δει... το βλέπω όλο και συχνότερα. Όλο και πιο λίγα τα ανταμώματα...
Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μη τα ψαλιδίσουμε τα φτερά τους... Χρειαζόμαστε τους αγγέλους, αν μη τι άλλο για να μας θυμίζουν ότι υπάρχει παράδεισος!
Καλή σου νύχτα, φιλενάδα και καλό ΣΚ!
Deedee μου
ΑπάντησηΔιαγραφήσιγουρα αυτο που λεει η συγγραφεας δεν συμβαινει μονο τα τελευταια 100 χρονια πανω στη γη.Και σιγουρα το σκεφτηκαν παρα πολλοι ανθρωποι πριν και θα το σκεφτουν κι αλλοι τοσοι μετα.Δεν σου κανει εντυπωση οτι η ζωη παρ ολ αυτα συνεχιζεται?Και μη μου πεις οτι καποτε ηταν αλλιως τα πραγματα και τωρα χειροτερεψαν...αυτα ειναι για να ειχαμε να λεγαμε.Στις αρχετυπικες του βασεις ο ανθρωπος ηταν, ειναι και θα ειναι παντα ιδιος.
Μα αν δεν ηταν ετσι τα πραγματα θα ειμασταν πλανητης αγγελων κι οχι ανθρωπων...
Υστερα δεν νομιζω πως τα παιδια αν τα αφησουμε εντελως ανεπιρεαστα θα παραμεινουν αγνα.Θα πρεπει να τα κλεισουμε σε γιαλα δηλαδη?Μα η ανθρωπινη υπαρξη εχει μεσα στο κυταρρο της τον θανατο...πως δηλαδη να μην αισθανεται συντοχρονω ενα παιδι μοναξια και λυπη.Οσο αναπτυσεται ο εγκεφαλος ακομη και στο πιο αγαθο πλασμα ταυτοχρονα αναπτυσεται κι ο φοβος του θανατου.Και τιποτα να μην του πουμε ποτε,και αμετοχο να μεινει εντελως απ τη στιγμη που υποσυνειδητα ξερει προς τα που βαδιζει φτανει και περισσευει για να ειναι μονο και λυπημενο ενα πλασμα.Τα αλλα ολα ειναι δευτερευοντα.
Σε φιλω
Καλο Σαββατοκυριακο.
Υπέροχο το απόσπασμα που διάλεξες για την ανάρτησή σου! Καλή σου μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο όμορφα τα γράφει...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Για να επιζησουν, θα πρεπει να τους μειωνεις και να τους λερωνεις το να ζουν."
Ακριβώς έτσι είναι δυστυχώς.
Καλό Σαββατοκύριακο
πως αλλοιως θα μπορουσαν να επιζησουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο σ/κ
αυτο το βιβλιο της βαμβουνακη δε νομιζω να το διαβασω..
Υπέροχη Κατερινούλα μου, υπέροχο απόσπασμα. Οτι κι αν γράψω επιπλέον θα ακουστεί θόρυβος στην αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μα, στη χώρα της φαντασίας όλα γίνονται"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ομορφη απαντηση!!
Το πονηρεμα βεβαια χρειαζεται. Αυτο λεει και το αποσπασμα. Σ' αυτο τον κοσμο που φτιαξαμε σαν τα μουτρα μας δεν γινεται να τα βγαλεις στην κοινωνια αγγελους, τους καταδικαζεις για μια ζωη ετσι!
Τις ισορροπιες φοβαμαι κι εγω ομπρελιτσα μου, ειναι δυσκολες σε ολους τους τομεις....ποσο μαλλον στην ανατροφη ενος αγγελου! :)
xxxxxxxx
Faraona μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι βεβαια δεν θα σου πω οτι ηταν αλλοι καιροι τοτε. Τα ανθρωπινα ενστικτα ειναι ιδια εδω και πολλααα χρονια!
Προς Θεου κανεις δε λεει να κλεισουμε σε γυαλα τα παιδια. Την προσγειωση απο τους ουρανους που ιπτανται προσπαθουμε να κανουμε πιο ομαλη χωρις να σκοτωσουμε καθε αγνοτητα. Ολα χρειαζονται. Διχως τη λυπη δε θα εκτιμουσαμε τη χαρα. Ο ατσαλος τροπος που γινεται μερικες φορες σε ποναει ομως, δεν ειναι ετσι;;
Ο θανατος φανταζει παντα τοσο μακρυνος, λες και εχουμε συμβολαιο με τον Θεο. Γι' αυτο και κανουμε τοσες μα τοσες βλακιες , αντιμετωπιζουμε το αυριο σαν δεδομενο και χανουμε το τωρα. Αυτο το υπεροχο "τωρα" ξερουν να ζουνε τα παιδια και θελει πολυ κουραγιο να τους το χαλασεις επειδη "ετσι πρεπει" .
Μια κοινωνια αγγελων.....αν ηταν συνοικια δε θα με χαλουσε ;)
xxxxxxxxxx
Μαργαριτα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήεχει πολλα αποσπασματα για τα παιδια που θα ηθελα να βαλω αλλα δεν υπαρχει χρονος :)
Χαιρομαι που σου αρεσε!!
δρομακι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι ειναι αλλα και τι να κανεις! Εχουμε επιλογες;;; Και ποσο βαρος κρυβουν οι επιλογες μας οσο αφορα τα παιδια!!!
Κυριακατικα φιλια :)
φεγγαρενια μου
ΑπάντησηΔιαγραφήελα μου ντε!
Πως αλλιως;;; Μεχρι στιγμης δεν ξερω καποιον να ξερει αλλη επιλογη!
xxxx
freedula μου
ΑπάντησηΔιαγραφήμα γιατι, πες κατι. Εσυ τα γραφεις ωραια :)
Σε φιλω φιλεναδα!