Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

κατι καταφερνουμε by dreaming

The Fade

Καποιες μερες ξεκινουν καλα. Βρηκαμε ενα κολπακι με την μικρη, για να μην αργει στο μπανιο το πρωι. Ημασταν ετοιμες στην ωρα μας. Την αφησα στο σχολειο με το μηλαρακι και το κουλουρακι της και κατεβηκα Θερμη για καποιες υποχρεωσεις. Προλαβα κι ενα καφεδακι και ηρθα στο γραφειο. Κι ενω αγχωθηκα με καποια θεματα της δουλειας, βρηκα το πεισμα να τραβηξω τη διαθεση μου πανω. Δεν το κανω συχνα. Αφηνομαι. Εχει αρκετο καιρο που συνειδητα εχω πετυχει καποιες φορες να αναστρεψω τη διαθεση μου. Δεν επιτρεπω στον γκρινιαρη, στον επικριτικο, στον κακοπροαιρετο να μεγενθυνει το σκουλικακι μεσα μου, που αχορταγα με μασουλαει οταν αφηνομαι να γινω τοση δα μικρουλα και κουρνιαζω σε σκοτεινες γνωνιες.
Απο το πρωι το μυαλο μου τρεχει σε ονειρα για μικρα ομορφα καφε, για mini shops με Σκανδιναβικα προιοντα, για αλλαγη επιχειρισης, για αλλαγη εδρας, για e-shop με αγαπημενα ειδη, για vintage διακοσμησεις, για μικρα ζεστα καταστηματα διαφορων ειδων. Για πραγματα που δεν θα κανω ποτε. Επειδη οι περισσοτεροι εχουν κατι που αγαπουν πολυ και εστιαζουν σ αυτο κι εγω στα σαραντα μου αν με ρωτησεις τι αγαπω να κανω δεν θα βρω απαντηση να σου δωσω. Γιατι θα σκεφτω δεκα πραγματα ταυτοχρονα και δεν θα με παρεις στα σοβαρα. Και καλα θα κανεις.
Η Ισμηνη θελει να γινει κτηνιατρος κι εκπαιδευτρια σκυλων καπου ψηλα στον Ολυμπο.  Κι εχει αυτο το ονειρο τουλαχιστον τρια χρονια τωρα. Πιο σταθερη ειναι η κορη μου απο μενα. Πολυ την θαυμαζω. Και καθεναν που ξερει τι θελει. Αν και πατησα τα σαραντα, ακομη ξεχωριζω τι δε θελω βημα βημα.
Το Ισμηνελι ανυπομωνει να στολισουμε δεντρο απο τωρα. Εγω, ως ενηλικας, κρυβω την προσμονη μου. Θα ξεχυθω τελη Νοεμβρη και δεν θα μπορεις να με μαζεψεις. Βουτια στα χριστουγεννα του κοσμου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου