οι πριζες

Ξερεις αληθεια τι θα ηθελα γι'αυτες τις γιορτες;
Να τις περνουσαμε σε καποιο νησι.
Χριστουγεννα οι δυο μας και πρωτοχρονια με την μικρη.


Με εχει κουρασει το σπιτι. Ολο και πιο συχνα εχω την αναγκη να πεταω πραγματα.
-Και θυμαμαι η τελευταια φορα που ειχα τοσο μεγαλη αναγκη για χωρο ηταν το 1998-
Λιγες μερες μακρυα. Κι ας ειναι το μακρυα αυτο 10 χιλιομετρα απο το σπιτι.
Ειμαι θυμωμενη ακομη, ξερεις, απο το καλοκαιρι. Απο ολα οσα εγιναν και φτασαμε εδω.
Θα ανοιξουν και τις πρωτες κατοικιες και θα γινει χαμος, μου ειπε μια δικηγορος χθες.
Ετσι, να μπαιναμε στο αυτοκινητο και να φευγαμε ρε γαμωτο για λιγο. Να δραπετευαμε τρεις μερες απο τις ζωες μας. Σε ενα μερος χωρις τηλεοραση, ακομη και διχως μουσικη αν θελεις. Με πολυ πρασινο, καπου ζεστα με ενα ομορφο ταβερνακι να πηγαινουμε μονο για φαγητο και τις υπολοιπες ωρες να περπαταμε, να μιλαμε, να κανουμε ερωτα και τουμπαλι.

Οι υποχρεωσεις του σχολειου τελειωνουν την Τεταρτη. Κι εγω θα βγαλω απο την πριζα το ενα φις. Δυστυχως οχι εκεινο που βραχυκυκλωνει...