Αρχισανε οι ζεστες...

Σημερα εχει πολυ υγρασια. Εχω ανοιξει το aircondition γιατι δεν εβγαινε δουλεια αλλιως. Ειναι και γεματο το προγραμμα ως το βραδυ κι εχω τοσο πολυ ορεξη να ονειροπολησω, να χαζεψω το παρκο εξω, να παω για καφεδακι.

Τα Σαββατοκυριακα περνανε μονορουφι. Ειδικα αν περνας ωραια, ουτε που καταλαβαινεις πως φευγουν. Το χειροτερο μου ειναι να καθομαι και να μην κανω τιποτα!! Μου αρεσει να ξυπναω νωρις, γυρω στις 7. Να χουζουρεψω λιγακι, να κανω ενα ντουζακι και μεχρι τις 9 να ειμαι ετοιμη να ξεπορτισω :) Ο Δ, ενω του αρεσει αυτο, δεν λεει να ξεκουνηθει ευκολα. Δουλευει πολλες ωρες τις καθημερινες και τα Σαββατοκυριακα, αν δεν τυχει δουλεια, πρεπει να παει 12 για να νιωσει ετοιμος να ετοιμαστει να βγουμε για κανενα καφε, κι αν. Πολυ ταιριαστο ζευγαρι ειμαστε ε; :):)

Πριν μιλουσα με την συγκατοικο των φοιτητικων μου χρονων. Πως ενωνει ετσι η ζωη δυο ανθρωπους! Με την Τζενη ειμαστε συμμαθητριες απο το δημοτικο. Οχι φιλες, ενα γεια λεγαμε κι αυτο οχι παντα. Τελη γυμνασιου αρχισαμε να κανουμε λιγη παρεα. Ουτε που θυμαμαι πως αρχισαμε. Θα την ρωτησω μηπως θυμαται εκεινη. Ειχαμε τις κολλητες μας, τις παρεες μας και 1 φορα τον μηνα βρισκομασταν οι δυο μας και τα λεγαμε. Γελουσαμε παρα πολυ θυμαμαι. Ακομα και χωρις ιδιαιτερο λογο.

Το '96 βρισκονται οι δρομοι μας στην Ρουμανια κι αποφασιζουμε να συγκατοικησουμε. Νομιζω οτι φτασαμε να μισηθουμε τον πρωτο χρονο. Με ενοχλουσαν τα παντα πανω της και το ιδιο ενιωθε κι εκεινη. Στην Ρουμανια τα 6 χρονια που μειναμε μαζι , ζητημα να βγηκαμε μαζι 6-7 φορες. Ειχαμε εντελως διαφορετικες παρεες παλι. Παρα πολλοι με ρωτουσαν πως μενω με την Τζενη, επειδη φαινομαστε εντελως διαφορετικοι χαρακτηρες. Κι ομως ηταν το αλλο μου μισο στην συμβιωση. Αυτη που δεν χρειαζοταν να εξηγησω τι κανω και γιατι το κανω. Ειχαμε τις σιωπες μας και σεβομασταν απολυτα η μια τις μελαγχολιες της αλλης (και ηταν πολλες!). Ηταν παλι αλλα βραδια, που βαζαμε ενα μαρτινι, αναβαμε τα κερια μας και συζητουσαμε με τις ωρες.

Μας ετυχαν και διαφορες "αναποδιες" στα δυο σπιτια που ζησαμε στην Constanta κι εχω να θυμαμαι πολυ ομορφα πραγματα. Συχνα χαμογελαω με το παρελθον μου. Υπαρχουν βεβαια και σκοτεινες γωνιες που ακομη δεν εχω παραδεχτει σε κανεναν, ουτε σε μενα καλα καλα. Με την Τζενη, οταν καναμε καμια μαλ...ια και δε θελαμε να μας τα ψαλει η αλλη, ειχαμε αποφασισει να λεμε μια αστεια λεξη για σπαμε την βαρια ατμοσφαιρα. Η λεξη που ειχαμε επιλεξει ηταν το "πατζουρι" :) ....δεν ειναι πολυ αστεια λεξη;; Την χρησιμοποιησε και την τελευταια φορα που βρεθηκαμε για κρασακι, πριν μια βδομαδα. Ειχαμε χρονια να το αναφερουμε, απο τοτε στην Ρουμανια :)

Τωρα θα δυσκολευομουν να ζησω με την Τζενη. Μεγαλωνουμε και παραξενευουμε. Θα ηθελα πολυ ομως να εμενε καπου διπλα, να μπορω να πηγαινω με τις πιτζαμες σπιτι της. Να την νιωθω κοντα. Οι φιλιες της ζωης μου μου εχουν φερθει πολυ παραξενα τα τελευταια χρονια. Παντα ομως με συγκινει το γεγονος οτι υπαρχουν καποια ατομα, διασπαρτα στον κοσμο, που μπορει να κανεις ακομη και μηνες και χρονια να μιλησεις, οταν ομως μιλησετε ειναι σαν να χωρισατε μολις χθες. Και υπαρχουν και αλλοι που κανεις να μιλησεις 1-2 βδομαδες και σου κρατανε κακια δεκα χρονια. Δεν μπορω να ασχολουμε καν με αυτη την κατηγορια. Αν και τελευταια προστεθηκε ενα πολυ αγαπημενο μου προσωπο, αλλα παλι δεν θεωρω οτι αξιζει τον κοπο να ασχοληθεις με τετοιες μικροτητες στην τοσο μικρη ζωη μας!

Απο την πολη ερχομαι και στην κορφη κανελα. Ο,τι να 'ναι εγραψα παλι :)

Καλο βραδακι!