Αιμα- >Μινως : Το γραμμα

"

"Ειμαι μια γυναικα που φευγει και στο εχω πει. Τους κανονισμους της δραπετευσης τους εχω μαθει.

Οταν μια γυναικα θελει να φυγει χρειαζεται για κουραγιο ενα αλλοθι. Πως ο αντρας που αφηνει ειναι αχρηστος, πως ειναι μικροψυχος, δειλος, ψευτης. Πως τη λιγοστευει σα γυναικα κι αλλα πολλα, πολλα, που μονο η δειλια με τη φαντασια μπορουν να εφευρισκουν.

Προσπαθησα να κανω κι εγω ετσι. Επι μηνες τωρα παλευω να διευκολυνθω. Να σε διευκολυνω κι εσενα καλε μου. Αν σε κατηγορησουν οταν σε εγκαταλειπουνε, η εγκαταλειψη μοιαζει πιο λογικη, πιο δικαιη.

Εσυ ομως δεν την αξιζεις την προδοσια που σαν αραχνη, υπουλα, πηγαινα να σου υφανω. Εσυ ποτε δε μου επετρεψες και δεν καταδεχτηκες καμια ευκολια.

Φευγω και ξερω πως αφηνω εναν αντρα απεραντο. Αφηνω μια καρδια που ξεπερναει τα μετρα της καρδιας μου.

Εσυ κουβαλας την περηφανεια του καπετανιου που ειναι ετοιμος να βυθιστει με το πλοιο του οταν το ζητησουν οι νομοι του ωκεανου.

Ωραιος που ηταν ο βυθος μαζι σου!
Τα φυκια της εκστασης γυρω μας ν' αργοπαλευουν! Οι κοκκινοι αστεριες. Το αηχο! Η υγρη μας ατμοσφαιρα που νοσταλγουσες οπως ο ξενιτεμενος την πατριδα.

Εσυ παντα απαιτουσες απ' τον ουρανο να σου στελνει δυσκολα τα αινιγματα να μην πληττεις.Στη δουλεια, στη ζωη, στην αγαπη. Ακομα κι εμενα σαν αινιγμα με ποθησες. Με χρειαζοσουν σαν αινιγμα που ερεθιζει το ακριβο σου πνευμα.

Ειμαι μια γυναικα ρευστη, γι' αυτο μ' αγαπησες.
«Μου φευγεις οταν σε ζητω και με κατεχεις οταν σου φευγω», μου εγραφες σ' εκεινο το μικρο γραμμα σου. Με θλιψη και με θαμβος τα ελεγες αυτα. Η θλιψη πληρωνε προθυμα το θαμβος, ποτε δε γκρινιαζες για τη μοιρα σου γιατι εισαι απο αυτους που τη διαλεγουν. Διαλεγουν που να υποτασσονται.

Μ' ευγνωμονουσες που μπορεσα να μου παραδοθεις.
Εγω ομως ειμαι μιζερη, δεν σου παραδοθηκα. Εγω παλι φευγω, παλι βολοδερνω. Εσυ ολα μου τα εδωσες, εγω ομως τωρα θελω πιο πολλα απο τα ολα. Σερνομαι σε νυχια τρελλας, σερνομαι και σου φευγω. Εσυ θα πονας και για σενα και για μενα απο δω και περα. Το ξερω, ντρεπομαι, αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα. Εσυ ξερεις καλα, ολο μου το λεγες, πως τιποτα δεν ελεγχουμε δυσκολοτερα απο τον εαυτο μας. Τιποτα πιο αγνωστο, μου ελεγες.

Ομως εσυ εισαι απο τη στοφα των αντρων που γνωριζουν καλα τις γωνιες της ψυχης τους. Σπανιο ειδος, τυχερο στην ατυχια του κι ατυχο στην τυχη του. «Το δυσμενες προνομιο», που σου αρεσε να μου λες οταν αιμορραγουσαν οι ευαισθησιες μου.

Εσυ μπορεις να δηλωσεις, « Εσενα ή τιποτα» και στην αναγκη ν' ανοιξεις την πορτα του τιποτα και να πεσεις μεσα.

« Στ' αληθεια και για παντα», ολο με διαβεβαιωνες και σε πιστευω. Στον εαυτο μου δεν εχω εμπιστοσυνη αγαπη μου, ουτε στην αληθεια μου, ουτε στο παντα μου κι ας σου ορκιζομουν για να δεσμευτω και να ησυχασω. Για την ειλικρινεια μου, ναι. Για την ειλικρινεια μου εχω βεβαιοτητα. Μονο γι' αυτη. Τοσο φτωχουλα.

Εγω μονο σ' ερωτευτηκα ενω εσυ μ' αγαπησες, με την κραταια αγαπη λεω, την ως θανατος. Εγω, οχι. Που και που σε ζηλευα και σε ζηλευω που μπορεσες να κερδισεις μεσα σου τοσο θαρρος. Εγω, οχι...

Ο ερωτας πεθαινει κι ειναι στις καταρες του να μην πεθαινει ποτε ταυτοχρονα και στους δυο. Παντοτε ο ενας θα εγκαταλειπει. Ο ενας θα σηκωνει, μονος του, τη ντροπη του προδοτη, κι ο αλλος, μονος του, τη ντροπη του προδομενου. Πιο ειναι απο τα δυο πιο βαρυ κανεις δε γινεται απο πριν να το ξερει. Απο αυριο θ' αρχισουμε να το μαθαινουμε αυτο. Κι εσυ, κι εγω, καλη μου αγαπη.

Ο ερωτας μου τελειωσε λοιπον. Στο λεω γιατι εισαι ενας αντρας ευθραυστος, μοναχα την αληθεια μπορεις ν' αντεξεις.

«Αχ Αιμα», θα πεις κι απο ολους οσους καταραμενους τα ξερουν αυτα, εσυ, εσυ πιο πολυ θα με καταλαβεις.

Βλεπεις, ησουνα παντα συνηγορος και του πιο αθλιου εαυτου μου. Στις αγριες συγκρουσεις μεσα μου, στα σκληρα δικαστηρια, εγω ημουνα ο κατηγορος κι εσυ ο συνηγορος μου παντα. Με χαιδευες και μου ξεκλειδωνες ολες τις πορτες προς την ελευθερια.

Για να το μαθω καλα τις ξεκλειδωνες: Το κατεργο της ελευθεριας ειναι το πιο δυσβασταχτο να μαθω.

Πριν τρεις μερες σ' αφησα στη βεραντα του ξενοδοχειου σκυμμενος στους αιωνιους φακελους και στα χαρτια σου.

Περπατησα πολυ, επι ωρα, ανεβοκατεβαινα τους αμμολοφους με πεισμα, με αγνωστο σιγουρο προορισμο, λες και με τραβουσε απο καποιο σημειο ορισμενο το αντιθετο μου. Καποτε βρεθηκα να στεκομα στον τοιχο που περιστοιχιζε ενα μοναστηρι. Η θυρα ηταν μισανοιχτη. Την εσπρωξα, μπηκα. Η ταπεινοτητα του μαγνητιζε τον εγωισμο μου, η ηρεμια του την τρικυμια μου. Μπηκα. Ο αυλογυρος, η σιωπη. Καπου ακουγοταν ενα ταλαντο. Βρηκα την ηγουμενη να κλαδευει ελιες. Την πλησιασα, την ικετεψα να μ' ακουσει. Φορουσε μαυρα, φορουσα κατακοκκινα. Μ' εσυρε μαζι της σ' ενα μισοσκοτεινο δωματιο, πεντακαθαρο, αδειο σχεδον. Ενας σταυρος μονο στον τοιχο, Σταυρος χωρις εσταυρωμενο.

Καθισαμε πλαι πλαι κι αρχισα να μιλω. Μ' εκανε να μιλω και να της τα λεω ολα, ολα οσα μπορω δηλαδη να ξερω για μενα. Η απελπισια με κυριευει, η απελπισια που με κυριευει πριν την αναχωρηση. Η απελπισια που σε κανει γενναιο ή γελοιο.

«Η απελπισια ειναι το βαρυτερο», μου ειπε η μοναχη. « Ο Ιουδας πιο πολυ αμαρτησε οταν απελπιστηκε και κρεμαστηκε παρα οταν προδωσε τον δασκαλο του». Ειπε ακομα, « Αυτο που γυρευετε το λενε, αιωνιοτητα. Δεν θα το βρειτε σε ανθρωπινη σχεση».
«Ναι, ναι», εκανα κι εκλαιγα.
«Ναι, ναι», κι εκλαιγα χωρις να πολυκαταλαβαινω.

Πρεπει να φυγω τωρα αγαπη μου. Δυναμωνει η βροχη και πρεπει να φυγω. Οι γλαροι τετοια ωρα τι γινονται; Που πανε οι γλαροι οταν φυσαει και βρεχει; Χθες τη νυχτα ολο το σκεφτομουνα, ολο ελεγα να σε ξυπνησω και να σε ρωτησω. Το ξεχασα τελικα. κοιμηθηκα και δεν σε ρωτησα "

Ετσι τελειωνε το γραμμα, αποτομα. Σαν κατι να την εμποδισε ξαφνικα. Χωρις αποχαιρετισμο, χωρις ουτε καν μια τελεια.

Σηκωνει στεγνα τα ματια του. Κοιταζει το απεραντο δωματιο της αναχωρησης της. Το κοιταζει επι ωρα πολλη, σα να μετρα ενα γκρεμο, το κενο κατω απο μπαλκονι, σα να ζητα ν' απομακρυνουν το διχτυ ο σχοινοβατης.

Κι υστερα, συντομα, διαυγως, εντιμα, αποδεχεται το χειροτερο: Αδυνατο να μην την καταλαβει. Αδυνατο να μη την αγαπα. Τωρα πιο πολυ. Ετσι παλαβη, ετσι θανασιμη με τον εαυτο της.

Ειπε πραγματι, « Αχ Αιμα». "

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ" ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ